Zondag 13 oktober 2019

Modder en appeltaart in een Cockpit.
De thuisblijvers hebben (als dat vanwege de weersverwachting was) weer eens ongelijk gekregen. En ongetwijfeld zullen er een aantal van hen tandenknarsend 's middag naar buiten hebben gekeken. Op de terugweg leek het, zeker met dat windje in de rug, wel zomer. Slechts acht Hoekse Renners durfden het aan om op tijd in het clubgebouw te verschijnen... 

Daar waren al wat tegenstrijdige gevoelens; enkele twijfelden of er wel gefietst moest worden; er leek regen op komst en anderen waren zo warm gekleed dat ze al puffend en steunend aan de koffie zaten. Rond 9:00 uur was het gemiezer opgehouden en ging het 8-tal op fietspad. Net na de Kiltunnel koos onze onvolprezen wegkapitein in eerste instantie voor het nieuwe fietspad maar toen hij alle steentjes zag liggen zag hij daar toch maar vanaf. Deze ad-hoc beslissing ging zo snel dat een aantal mannen (waar blijven de dames?) alsnog tussen de kiezels terecht kwam. Eén pechvogel reed helaas lek maar werd uiteraard vakkundig geholpen bij de bandenwissel.

Ondertussen werden we ingehaald door wat pelotonnetjes van m'n oude cluppie; DTC de Mol. Ik ben er nog even achteraan gegaan om een paar mensen te groeten. Toen ik weer terug kwam bij ons pech-onderweg gevalletje waren ze al bijna klaar. Nadat wij onze weg weer vervolgden haalden wij weer de eerder genoemde Mol-groepen in. Ook zij hadden één of meerdere lekrijders. Het leek wel een estafette. Ondanks dat het wegdek de gehele rit nat en regelmatig heel erg modderig was bleef het voor ons gelukkig bij die ene platte band.

Onze kopman had op zaterdag al in Zeeland gekoerst en vond 's morgens een lege Garmin. Daarom moest er onderweg af en toe gepuzzeld en overlegd worden. Dat maakte de rit eigenlijk alleen maar hilarischer en wellicht zelfs mooier. Met wat omweggetjes kwamen we toch uit in de Cockpit van vliegveld Seppe. Deze bleek prachtig verbouwd tot een keurig net restaurant. Ik heb weinig van een appeltaart discussie meegekregen maar vond hem zelf voortreffelijk. Overigens werden we bij aankomst hartelijk begroet door Leroy die vanwege een knieblessure niet mee kon fietsen maar wel de moeite had genomen om met de auto te komen om zo mee te kunnen doen met de koffiebreak. Hopelijk zit hij snel weer op de fiets!

Omdat ik als vakantiesouvenir een rugpijntje had overgehouden heb ik mezelf op de eerste helft flink gespaard. Maar tijdens de pauze leek het allemaal wel mee te vallen. Daarom besloot ik dat ik ook maar een steentje moest bijdragen en ben ik tot Zevenbergen naast Leen op kop gaan zitten. Dat bleek geen slechte plek want het leek alsof we constant langs de suikerbietenvelden reden. Het is oogsttijd en dus was het soms een waar modderbad. De mannen achter ons waren klaar om voor Zwarte Piet te gaan spelen.

Met de zomerse wind in de rug verliep de terugreis voorspoedig en waren we weer snel bij de Kiltunnel. Ondanks de rit van zaterdag en het feit dat hij weer de hele rit op kop had gesleurd kwam Leen als eerste boven; wat een klasbak! De groep viel vanaf dat moment een beetje uit elkaar en zelf besloot ik via de zuidzijde van de Binnenmaas het laatste stukje naar huis te trappen. Droog, mooie route, lekkere appeltaart en goed gezelschap. Wat wil een toerfietser nog meer? Een schone fiets! En daar had ik wel even tijd voor nodig.

​Jaap Booster
PS: Onderweg heb ik nog een weddenschap van Leen verloren. Dat betekend a.s. zondag koek bij de koffie!