Zondag 1 september 2019

Het rondje Den Hout was vorig jaar één van m'n eerste ritjes met de Hoekse Renners. Een mooie route met het betere draai- en keer werk. Maar vooral ook een route met veel wegen bestaande uit van die kleine steentjes. Iets waar ik persoonlijk een enorme schurfthekel aan heb. Maar goed, de drang om met het cluppie op stap te gaan maakte een einde aan de twijfel en dus toch maar op tijd het bed uit. De weersverwachting bracht nog wat extra spanning; op de terugweg zouden we getrakteerd gaan worden op een stevige wind tegen. Zoals gezegd; toch maar richting de ijsbaan.

Daar aangekomen bleken er meerdere kopstukken afwezig. Kopman Leen is op vakantie, Rob was gepromoveerd tot barkeeper van de dag en zelfs uw huisdichter Flip was er niet bij waardoor je als lezer nu zit opgescheept met mijn stukkie. Wel aanwezig was Herman die ons zowaar tot aan de Moerdijkbrug begeleidt heeft. Hopelijk een eerste opstap naar een volledige herintreding tot het peloton.

​Ondanks het gemis van de eerder genoemde kopstukken leek alles van een leien dakje te gaan. Totdat enkele kilometers voor de rustplaats de navigatie van de kopmannen aangaf dat we naar rechts moesten. 

Een weg met daarbij de keuze tot een gravelpad of kasseien. Vervolgens gaven renners achter in het peloton aan dat we naar links moesten. Gravelpad of kasseien? Rechts? Of toch links? Een hoop keuzestress voor knopen die binnen enkele seconden doorgehakt moesten worden. Deze communicatiechaos zorgde er helaas voor dat één van de renners onderuit ging. Heel vervelend natuurlijk en bovendien was het peloton nu in tweeën gesplitst.

Gelukkig vond de gevallen coureur de gsm die hij bij de val verloren was snel weer terug en had hij alleen last van wat schaafwonden. Na twijfel over wat te doen zijn we oorspronkelijke route toch maar verder gaan volgen. Enige honderden meters voor de koffiestop werden de twee pelotonnetjes weer herenigd. En zo kwamen we gezamenlijk aan bij pannenkoekenhuis De Koeckers.

Op ludieke wijze werd er nog even nageprutteld over de tweedeling even ervoor. Al snel waren de gemoederen weer gesust en konden we overgaan tot de versnaperingen. Volgens een eerlijke stemming kreeg de appeltaart een 7,5, maar er kwamen toch twee mannen protest indienen bij de jury omdat hun appeltaartje te koud was van binnen. Ik hou het er maar op dat we uitkomen op een 7 en wil daar graag aan toevoegen dat de bediening lekker vlot en zeer vriendelijk was.

Na de revitalisering gingen twee frisse kopmannen op kop en dat hebben we geweten. Ondanks dat we meestal een stevige wind tegen hadden werd er sportief doorgereden. Ik was blij dat ik op een gegeven moment de Moerdijkbrug weer in het vizier kreeg. Bij de beklimming van de brug bleven de klasbakken op kop het strakke tempo volhouden en plofte mijn benen zowat uit elkaar van het melkzuur. Wat was ik blij dat er achter me 'tandje minder!' werd geroepen en de wegkapiteins het tempo iets lieten zakken.

Aangekomen bij de Kiltunnel nam ik een flinke voorsprong en ondanks dat kwam ik toch nog met de laatsten boven. De man met de hamer had een behoorlijke tik uitgedeeld. Omdat het clubhuis gesloten was had een groepje mannen afgesproken om naar de hockey te rijden om daar naar de triatlon te gaan kijken (ik ving iets op over 'bier zuipen') en toen nabij Puttershoek de eindsprint werd aangetrokken ben ik afgeslagen en op eigen houtje de wijde wereld in gegaan.

Al met al een enerverende rit met de leukste fietsclub uit de Hoekse Waard. Ik ben blij dat ik ben mee gegaan!

​Jaap